Hayat bu ara ne kadar acımasız,kaktüs gibi ...Neresinden tutsam kalbimi parçalıyor. Annanemin ölümüyle başladı acı haberler ondan sonrası dipsiz kuyu,yaprak dökümü,hep siyah hem de en koyusundan karanlığın;rüyalarım bile hastalık,ölüm kokuyor artık.
Haberlerde bin bir acı insana kendi yürek yangınını unutturacak cinsten,telefon çalıyor açmaya korktuğum ürperten ses tonuyla,hastanenin o kokusu genzimde kocaman bir düğüm;geçer diyorum her şey iyi olacak düzelecek karşımdakine moral vermek istiyorum fakat ben bile inanmıyorum ağzımdan dökülen klasikleşmiş cümlelere...
Geçmiyor hiçbir şey geçmiyor geçen tek şey zaman ve ardında bıraktığı delik deşik,yara bere içindeki ruhum...Mutsuzum,umutsuz,kimseye güvenmiyorum,zaten yalnızmışım bunca zaman ne çok yanılmışım,ne çok aldanmış,yok sayılmış defalarca kırılmış...
