21 Ekim 2009

YEŞİL- MAVİ = BEN

Yeşil,umutlarımın rengiydi,Mavi;aldığım nefesin sebebi.....
Buaralar gözüm hep bu renklere kayıyor istem dışı,daha önce
farketmemişim sanki,gökyüzündeki,denizdeki birsürü mavi tonunu..
Yeşilin yağmurdan sonra huzurla güldüğünü görmemişim hiç,
aslında içimde saklanan bu renkleri,oraya ben hapsetmişim ..
Sadece gözlerimin rengi olarak kabullenişim buyüzden
yeşili,ona kendini gösterme fırsatı vermemişim...

İtiraf edeyim hadi,maviyi birazcık daha fazla sevmiştim,yaşadığım
şehir maviydi,burda yaşayan insanların bana bakan sımsıcak,
samimi gözleri gibi..
Derdimi dinlerdi deniz,onun isyanı da maviliğinin en koyusunda gizliydi.
Ben yollarda seyahat halindeyken,zaman hiçbirzaman uyuyup kalmaz
iken,anladım ki sadece gözlerimin rengi değilmiş yeşil,hep besleyip
çoğalttığım yaşama sevincimdeymiş,mavi de arada biryerde sıkışıp
kalmış,gözüme girmek için gün sayıyormuş,şimdi ayıramam onları
dünyamdan,artık adım gibi ezberimde kalacak,mavi nefesim,yeşil
ömrüm olarak........

4 yorum:

  1. ne mutlu sana. insanı hayata bağlayan renkleri seçebilmişsin..

    YanıtlaSil
  2. yaşama sevincin hiç eksilmesin...

    YanıtlaSil
  3. gereksiz,sen de buldun mu renklerini ?
    Dalgaları Aşmak; sizin de yaşam coşkunuz hiç azalmasın..

    YanıtlaSil
  4. Ben de Tanrının mavi boyası mı eksildi diyordum tam (denize ve gökyüzüne kullanmaktan), sen almışsın mavileri nefesin için tanrıdan.

    YanıtlaSil

Her zaman herkes aynı düşüncelerde buluşmak zorunda değil,yazdıklarım bir his oluşturuyorsa aklından geçenleri Ben de bilmek isterim.